Περί Ἁμαρτίας, Μετανοίας, Πένθους καί Δακρύων. Μέρος Α΄

"ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ"

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ

Τό νά πέσωμεν καί νά τραυματισθῶμεν, τοῦτο ἔξεστι τοῖς ἀνθρώποις, ἐφ᾿ ὅσον καί ἄν μία ἡμέρα ἐστίν ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς γῆς, ἔγκειται ἡ διάνοια αὐτοῦ ἐπί τά πονηρά ἐκ γεννήσεως αὐτοῦ, ἀλλά τό νά πέσωμεν καί νά μείνωμεν ἐν τῷ πτώματι, τοῦτο οὐχί ἀνθρώπινον. Ἡ μετάνοια ἀναδημιουργεῖ τόν ἄνθρωπον· αὕτη ἐδόθη, ἵνα θεραπεύῃ τήν ψυχήν μετά τό βάπτισμα, καί, ἐάν αὕτη ἔλειπεν, σπανίως θά ἐσώζετο ἄνθρωπος. Διά τοῦτο ἡ ἀρετή τῆς μετανοίας δέν ἔχει τέλος ἐφ᾿ ὅσον ὑπάρχει πνοή ζωῆς ἐν τῷ ἀνθρώπῳ, διότι ἔξεστι καί τοῖς τελείοις νά σφάλλουν. Τέκνα μου, ὁσάκις ἴδητε τόν λογισμόν νά σᾶς ἐλέγχῃ δι ἁμαρτίαν τινά, ἀμέσως πάρετε τό φάρμακον· μετανοήσατε, κλαύσατε, ἐξομολογηθῆτε, καί ἰδού ἐπανέρχεσθε εἰς τήν προτέραν καί καλυτέραν κατάστασιν.

2α. Ὁ Ἰούδας ὁ προδότης ἀφιερώσας ἑαυτόν τῷ Κυρίῳ καί μέτοχος χαρίτων γενόμενος, θαύματα συνεπετέλει μετά τῶν λοιπῶν Ἀποστόλων καί εἰς τό τέλος ἐναυάγησεν.

Ὁ ληστής ἔργα ἀσεβείας, κακοπραγίας, ἀνήθικα, κλπ πράξας καί φωνήν ἐλέους κράξας, κατέπαυσεν εἰς τόν ἀχείμαστον λιμένα τῆς αἰωνίου μακαριότητος.

Ὁ λαός τῶν Ἑβραίων, ὁ τάς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ δεχθείς καί περιούσιος καί ἐκλεκτός καί ἅγιος ὑπό Θεοῦ κληθείς, τυφλωθείς ἔχασε τόν Θεόν διά παντός.

Τά βάρβαρα ἔθνη, ἡ πόρνη κατά τά ἔργα, ἐδέξαντο τό κήρυγμα καί ἐκληρονόμησαν ὅ,τι ὁ Ἰσραήλ ἀπώσατο, τόν Θεόν.

Διά τοῦτο μακράν ἡ ἀπόγνωσις καί ἡ ἀπελπισία· ὅσον καί ἐάν εἴμεθα ἁμαρτωλοί, ὀφείλομεν ἀεί προστρέχειν τῷ Θεῷ καί τούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς μας, ὡς δοῦλοι, ἐναποτίθεσθαι εἰς χεῖρας τοῦ Κυρίου αὐτῶν· οὕτω πρός Κύριον ἔστωσαν καί ἡμῶν οἱ ὀφθαλμοί, ἐλπίζοντες ἀεί εἰς τό ἔλεος τοῦ Κυρίου ἕως τοῦ οἰκτιρῆσαι ἡμᾶς.

3η. Ἡ ἔκπτωσις τοῦ ἀνθρώπου εἰς τήν θνητότητα τήν σωματικήν μέ τά ἐπακόλουθα τῆς ἐξορίας καί τῆς ἀπομακρύνσεως ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ πατρός Θεοῦ, ἐπροξένησαν τόν νόμον τῆς ἁμαρτίας, τόν ἀντιστρατευόμενον εἰς τόν νόμον τοῦ Θεοῦ.

Ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας, ὡς ροπή καί κλῆσις καί ὡς πονηρία, ἔγκειται εἰς τόν ἄνθρωπον ἐκ νεότητος αὐτοῦ. Καί αὐτή ἡ ροπή πρός τό κακόν, ὡς προπατορική κληρονομία καί δεῖγμα καί ἀποκύημα καί λείψανον τῆς παλαιᾶς ἀποκοπῆς ἀπό τήν πηγήν τῆς εὐτυχίας, ἔλαβε φυσικά διαστάσεις ἐπί τήν ἀνθρωπίνην φύσιν καί ὡς ἐκ τούτου σύρεται αὕτη ἐπί τά πονηρά καί φυσικῶς ἀκολουθοῦν αἱ θλιβεραί ἐπιφοραί εἰς τά τέκνα τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας.

Ἡ ἀνάκλησις ἐπί τήν πάλαι υἱοθεσίαν, διά μέσου τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ὡδήγησεν εἰς τήν αἰώνιον σωτηρίαν· ἀλλ᾿ ὅμως οὐκ ᾖρε τόν νόμον τῆς ἁμαρτίας, τόν ἔνδοθεν τοῦ ἀνθρώπου · ὄχι ὅτι οὐκ ἠδύνατο, διότι ἔστω καί μία ρανίς τοῦ φρικτοῦ καί ἁγίου αἵματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἠδύνατο τό πᾶν νά μεταβάλῃ, ἀλλά οἰκονομικῶς τόν ἄφησε νά συνυπάρχῃ τῷ ἀνθρώπῳ, ἵνα διά μέσου τούτου ὄχι μόνον τόν παιδαγωγήσῃ, ἀλλά ἵνα γνωρίσῃ καί τήν ἑκάστου προαίρεσιν.

Οὐκ ἐπέτρεψεν ὁ Θεός, λέγει ἡ Γραφή, νά ἐξολοθρεύσῃ ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ πάντα τά κύκλῳ αὐτοῦ εἰδωλολατρικά ἔθνη, ἀλλά ἄφησέ τινα, ἵνα διά τῶν τοιούτων διδάξῃ τούς υἱούς Ἰσραήλ τόν πόλεμον.

Ὅταν λοιπόν αὐτός ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας δέν εὕρῃ ἀντίπαλον γενναῖον, δηλαδή τήν καλήν θέλησιν καί προαίρεσιν, μέ ὅπλα τάς θείας ἐντολάς καί παραγγέλματα, τότε νικᾷ καί αἰχμαλωτίζει τόν ἀγωνιστήν· τόν γυμνώνει ἐκ τῶν θεϊκῶν ὅπλων καί κατόπιν τόν σύρει πρός τόν ἁμαρτωλόν τῆς ἁμαρτίας ροῦν.

Ἐκ τούτων ὅλων καί ἄλλων πολλῶν, βγαίνει τό ἀληθές συμπέρασμα ὅτι ὅλα τά θλιβερά γεγονότα καί πράγματα ἐπί τήν ἀνθρωπίνην φύσιν εἶναι ἀποκυήματα τῆς ὀλισθήσεώς της ἐκ τῆς πρώην ἀθανασίας πρός τήν θνητότητα· καί ὅτι τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ ἡ σωτήριος θυσία οὐκ ᾖρε τόν ἔνδοθεν τοῦ ἀνθρώπου νόμον τῆς ἁμαρτίας οἰκονομικῶς, πρός παιδαγωγίαν αὐτοῦ καί διά ἄλλα πολλά σωτήρια αἴτια, ἵνα διά τούτων τόν καταστήσῃ σοφόν κληρονόμον τῶν αἰωνίων Αὐτοῦ ἀγαθῶν.