Περί Θλίψεων, Πόνων καί Κόπων Μέρος 7ο

24η. Οἱ ἄνθρωποι, παιδί μου, χωρίζονται εἰς αὐτόν τόν κόσμον εἰς καλούς καί κακούς, εἰς πλουσίους καί πτωχούς, εἰς μορφωμένους καί ἀμορφώτους, εἰς εὐγενεῖς καί ἀγενεῖς, εἰς ἐξύπνους καί ἀνοήτους. Ἑνώνονται ὅμως ὅλοι εἰς ἕν σημεῖον. Εἰς τόν πόνον. Διότι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀνεξαιρέτως εἰς τήν ζωήν των θά πονέσουν. Καθώς λέγει καί τό ρητόν: «Τέρας, εἴ τις ηὐτύχησεν διά βίου». Ἄρα λοιπόν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ζῶμεν εἰς τό βασίλειον τοῦ πόνου.

Γνωρίζομεν ὅτι ὁ πόνος εἶναι κάτι τό προσωπικόν, πού θά χρειασθῇ κανείς νά τόν ἀντιμετωπίσῃ μόνος του. Εἶναι ὁ σταυρός του, πού ὀφείλει νά τόν σηκώσῃ, ὅπως καί ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, ὁ Ἰησοῦς, ἐσήκωσε τόν Σταυρόν Του χάριν ἡμῶν.

Ἀναπαύου λοιπόν, παιδί μου, εἰς τό πατρικόν χέρι, πού αὐτόν τόν καιρόν σέ χειρουργεῖ μέ τόν πόνον καί ἠρέμησε. Δέξου ὅτι ὁ Θεός σοῦ τόν στέλλει, συμφιλιώσου μαζί του, μέ τόν πόνον, διά νά δυνηθῇς νά τόν ἀντιμετωπίσῃς.

Γνωρίζω πόσον δύσκολον εἶναι αὐτό, ἀλλά σωτήριον· οἱ ἅγιοι ἔχαιρον εἰς τήν θλῖψιν των, ἡμεῖς τοὐλάχιστον νά δεχώμεθα ταύτην μέ ὑπομονήν, καί ὁ Θεός δέν θά ξεχάσῃ, ἔστω καί αὐτήν τήν ἐλάχιστην προαιρετικήν ὑπομονήν μας εἰς τό θέλημά Του, πού ἐκπροσωπεῖ ὁ πόνος.

Συγκέντρωσε, παιδί μου, τάς ψυχικάς δυνάμεις, ὅταν πονᾶς καί προσπάθησε νά ἐννοήσῃς τόν σκοπόν τοῦ πόνου, πού δι᾿ αὐτοῦ ὁ Θεός σοῦ ἀνοίγει τόν οὐρανόν.

Θαρρεῖς πώς ἐκεῖνος πού ἀριθμεῖ τάς τρίχας τῆς κεφαλῆς δέν γνωρίζει τό μέτρον τοῦ πόνου σου; Ναί, τό γνωρίζει· λοιπόν ἀναπαύου ἐμπιστευτικά εἰς τόν οὐράνιον Πατέρα μας.

Μήν ἀποκάμῃς· μαζί μέ τόν Χριστόν μας θά τά περάσῃς ὅλα, καθώς θά γίνῃς καί κληρονόμος Του εἰς τήν ἄπειρον περιουσίαν τοῦ κοινοῦ Πατρός ἡμῶν Θεοῦ. Ἀμήν.

25η. Δύνασαι νά ἀπαριθμήσῃς τήν εὐσπλαχνίαν τοῦ Θεοῦ; Τά ἁμαρτήματα τοῦ χειροτέρου ἀνθρώπου ἐμπρός εἰς τήν εὐσπλαχνίαν τοῦ Θεοῦ εἶναι ὡς μία «φοῦχτα ἀμμούδα» μέσα εἰς τόν ὠκεανόν· δέν ὑπάρχει ἁμαρτία νικῶσα τήν εὐσπλαχνίαν τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός εἰκονίζεται ὡσάν τήν μητέρα μας· δύναται νά νικήσῃ ἁμαρτία τέκνου τήν ἀγάπην τῆς μητρός; Ἐάν μία μητέρα φιλῇ τόσον τό παιδί της, πόσον ἀπείρως φιλεῖ ἡμᾶς ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος ἐναργῶς τό ἀπέδειξε, σταυρωθείς ἐπί Σταυροῦ; Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος τρίς ἠρνήθη τόν Κύριον καί ἡ μετάνοια τόν ἀνεκάλεσε. Ὁ μέγας διώκτης τῶν χριστιανῶν, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, διά τῆς μετανοίας κατεστάθη κορυφαῖος. Πόρνας, ληστάς, τελώνας καί ἄλλους μυρίους ἐνόχους, ἡ μετάνοια τούς ἐξαγιάζει. Διά τοῦτο ἀπόβαλε τήν στενοχωρίαν σου καί τό ἔλεγχον τῆς συνειδήσεως· γενοῦ εὔελπις· λάβε θάρρος, καί δίωκε κάθε λογισμόν ἀπελπισίας.

26η. Ὅσον καί ἐάν ὑποφέρωμεν, ἔρχεται ὁ καιρός πού θά παύσουν τά πάντα καί θά ἀναπαυθῇ ἕκαστος ἀναλόγως τοῦ κόπου του. Θλίβεσαι; Πονεῖς; Κλαίεις ἀπό τήν βίαν τῶν θλιβερῶν; Κουράζεσαι; Θάρσει· διά τῶν τοιούτων ἀποκτᾶται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἐάν ὅμως ἀνάπαυσιν ἔχῃς κατά πάντα καί τόν Θεόν οὐ μέμνησαι, τότε θλίβου, διότι βαδίζεις ἔξω ἀπό τόν δρόμον, πού ὁδηγεῖ πρός τόν Θεόν.

Ἡμεῖς οὐχ οὕτως· διότι πάντοτε αἱ θλίψεις, αἱ ἀσθένειαι, τά βάσανα μᾶς κουράζουν, ὥστε νά βδελυσσώμεθα τοῦτον τόν κόσμον καί νά ἐπιθυμῶμεν τόν ἐκεῖ κόσμον, ὅπου Χερουβείμ καί Σεραφείμ ὑμνοῦν τόν Θεόν, ὅπου ὑπάρχει ἡ ὄντως κατ᾿ ἀλήθειαν ἀνάπαυσις, ἡ ἀνέσπερος ἡμέρα, τό μακάριον φῶς, ἐνῷ τά ἐνταῦθα συγκρινόμενα μέ τά αἰώνια, σκότος καί βδελυκτά εἰσι. Εἴθε ὁ ἅγιος Θεός νά μᾶς χαρίσῃ σύνεσιν πνευματικήν, ὥστε νά προτιμῶμεν πάντοτε τά ἀεί διαμένοντα, τό ἄκρον ἀγαθόν, τόν γλυκύν Θεόν.

27η. Ὤ, πόσον εὐεργετικῶς ἐπεμβαίνει ὁ Θεός καί Πατήρ διά τοῦ πόνου εἰς τό παιδί Του, τόν ἄνθρωπον! Ἐάν ἤξευρεν ὁ ἄνθρωπος τήν ψυχικήν ὠφέλειαν πού δίδουν οἱ πόνοι, θά ηὔχετο εἰς ὅλην του τήν ζωήν νά ὑποφέρῃ ποικίλους πόνους, ἵνα κατατίθεται εἰς τήν τράπεζαν τοῦ Θεοῦ, εἰς τήν ἄνω πόλιν, χρῆμα πνευματικόν, χρῆμα πόνων, ἵνα χρῆμα μακαριότητος λάβῃ, ἐν καιρῷ πού θά λαμβάνουν ὅλαι αἱ ψυχαί τούς μισθούς τῶν κόπων καί πόνων καί θλίψεων.

28η. Ἔχε ὑπομονήν, παιδί μου, εἰς τήν δοκιμασίαν πού σοῦ στέλλει ἡ ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ, πρός μεγαλυτέραν ὠφέλειαν εἰς τήν ψυχήν σου. Πρέπει νά ἔχῃς χαράν, διότι φαίνεται τό ἐνδιαφέρον τοῦ Θεοῦ διά μεγαλυτέραν πνευματικήν πρόοδον, κυρίως πρός τήν ταπείνωσιν. Πολλάκις ἡ ὑπερηφάνεια τοῦ ἀνθρώπου γίνεται αἰτία νά δίδῃ ὁ Θεός κανένα πατρικό «μπάτσο», ὅπως περιπατῶμεν ἀσφαλέστερα εἰς τήν ταπείνωσιν καί τοῦτο εἶναι κάλλιστον δεῖγμα, πόσον ἐνδιαφέρεται ὁ Θεός διά τάς ψυχάς μας.

Ὑπομονή λοιπόν παιδί μου. Σταυρός καί αὐτός· σήκωσέ τον διά τήν ἀγάπην τοῦ Κυρίου· ὁμοίασέ Του, ἵνα σοῦ δώσῃ τήν ἀγάπην Του· διότι λέγει: «Ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με» (Ματθ. 14,21). Μία ἐκ τῶν ἐντολῶν Του εἶναι καί ἡ ὑπακοή διά τόν Γολγοθᾶ, μέ τον Σταυρόν εἰς τούς ὤμους. Μακάριος ὅστις σηκώνει πειρασμόν, ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τόν στέφανον τῆς αἰωνίου ζωῆς.

29η. Παιδί μου, ὅσον καί ἄν σπείρεται μέ ἀγκάθια ὁ δρόμος τῆς ζωῆς μας, ὁ Χριστός μας μᾶς καλεῖ καί μᾶς περιμένει, νά τόν περιπατήσωμεν, ἐφ᾿ ὅσον πρῶτος Αὐτός τόν περιεπάτησε.

Εἰς τάς θλίψεις ἐπαναπαύεται ὁ Θεός. Εἰς τάς ἀνέσεις ὁ διάβολος, ὁ αἴτιος ὅλων τῶν κακῶν. Ὅσον καί ἐάν πολεμούμεθα, μίαν ἡμέραν θά λήξουν καί ὁ κόπος τοῦ καθενός θά ἀνταμειφθῇ.

«Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε», μᾶς λέγει ὁ Κύριος. Μά ποῖος ἠθέλησε νά βαδίσῃ τόν ἀνηφορικόν Γολγοθᾶ καί δέν ἐκοπίασε, δέν ἵδρωσε καί δέν ἐγονάτισε πολλάκις ἀπό τό βάρος τοῦ σταυροῦ, πού τοῦ ἔδωσεν ὁ Θεός; Οὐδείς. Ὅλοι ὅσοι ἡγίασαν καί κατόπιν μέ τήν σειράν των ὅλοι οἱ σωζόμενοι, ὅλοι διῆλθον τό καμίνι τῶν θλίψεων, ἄλλος ἀσθένειαν, ἄλλος ἀγῶνα κατά τῶν παθῶν κλπ, δηλαδή ὅλον τόν κατάλογον τῶν κατά Θεόν λυπηρῶν, ὥστε ὅλοι νά ἔχουν τό δικαίωμα τῆς αἰωνίου ἀναπαύσεως.

Διά τοῦτο μᾶς ἀφήνει ὁ Θεός νά ὑποφέρωμεν διαφόρους πόνους, ἐνίοτε καί μέχρις ἀπογνώσεως, ἵνα λάβωμεν καί ἡμεῖς μέρος εἰς τήν αἰωνίαν ἀνάπαυσιν.

Μακάριοι ὅσοι θά τύχουν τῆς αἰωνίου ἀναπαύσεως! Θά ξεκουρασθοῦν ἀπό τά βάσανα τῆς ζωῆς· «δριμύς ὁ χειμών, ἀλλά γλυκύς ὁ παράδεισος».

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ

ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ

ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ

ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ

ΕΚΔΟΣΙΣ:ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΦΙΛΟΘΕΟΥ